Nadat de Wieringermeer voor de tweede keer was drooggevallen kon de schade worden opgemaakt en het herstel beginnen. Verschillende gebouwen waren helaas niet meer te herstellen en moesten herbouwd worden. Dat was ook het geval met de RK-kerk in Middenmeer. Er was echter op dat moment geen geld beschikbaar voor nieuwbouw, dus moest worden uitgekeken naar een tijdelijke oplossing.

De noodkerk
Een leegstaande noodkapel uit Egmond-Binnen werd aangekocht voor het bedrag van f 1710,-. De kosten voor afbreken verplaatsen en opnieuw opzetten kwamen hier nog bij, evenals de inventaris. De ‘nieuwe’ kerkbanken kwamen uit een opslag in Heiloo, het altaar uit Hoogwoud. De totale inventariskosten bedroegen f 1500,-. Op 19 juli 1947 was het dan zover en werd de noodkerk ingezegend door deken Harst uit Schagen. Pastoor J. Langedijk had behalve Slootdorp en Wieringerwerf ook Middenmeer onder zijn hoede.
Het kerkje bood plaats aan 160 personen. Voor die tijd eigenlijk te weinig, maar de parochianen uit de hoek bij Medemblik kerkten toen nog niet in Middenmeer en zodoende was er toch voor iedereen plaats. Een enorme kachel hield de kerk ’s winters op temperatuur. In december 1949, toen de Wieringermeer werd opgedeeld in 3 parochies, werd pastor P.J. de Wit benoemd tot pastor in Middenmeer met als opdracht een nieuw kerkgebouw te realiseren. Hij was daar dan wel niet voor opgeleid, maar samen met het kerkbestuur slaagde hij erin deze taak tot een goed einde te brengen: de nieuwe kerk in Middenmeer kwam er. Op 7 april 1954 kon onder grote belangstelling de kerk ingezegend worden. Dit betekende echter niet het einde van de noodkerk. Pastor de Wit gaf het gebouwtje de naam ‘Domi’, wat betekent: ‘een tehuis voor iedereen’. En inderdaad, jarenlang hebben veel verenigingen en instanties hier een tehuis gevonden.

Multifunctioneel centrum
Lang voor de opening van de nieuwe kerk werd het kerkbestuur benaderd door de Wieringermeerfanfare met het verzoek of zij de noodkerk later konden gebruiken voor de repetities. Er waren nog geen plannen, dus werd een commissie ingesteld om de mogelijkheden te bekijken. Dat Domi een aanwinst voor het verenigingsleven kon betekenen was wel duidelijk. Met de opbrengst van de verkoop van de kerkbanken en giften van de parochianen kon een keukentje en wat meubilair aangeschaft worden. Beheerder werd Piet Dam, die al enige tijd koster was. In 1955 krijgt hij een vergunning voor licht alcoholische dranken en in 1957 voor sterke drank Er konden dus ook bruiloften gevierd worden. Een jaar later raakt Piet deze laatste vergunning alweer kwijt. Domi was duidelijk een concurrent geworden van de plaatselijke horeca. Desondanks maakten veel verenigingen gebruik van Domi voor o.a. toneelrepetities, danslessen, vergaderingen en feestavonden.
Ook werd Domi op zondagmiddag een trefpunt voor de jeugd. In 1963 werd het beheer van Domi overgenomen door het echtpaar Brugman. Het Comitee Bejaardenzorg kon dankzij de opbrengst van een collecte enige verbeteringen aanbrengen betreffende de verlichting, verwarming en isolatie, zodat op 4 februari 1964 de bejaardensoos geopend kon worden door burgemeester F.Omta. Domi krijgt er nu een naam bij: ‘Avondzon’. In 1972 komt daar nog weer een naam bij als de peuterspeelzaal daar onderdak gevonden heeft: ‘Ochtendgloren’. Ook de Titus Brandsmaschool maakt wegens ruimtegebrek regelmatig dankbaar gebruik van Domi.

Het einde
Het gebouw is intussen, in augustus 1971, aan de gemeente verhuurd voor het symbolische bedrag van fl 1,00 per jaar, zodat de gemeente garant staat voor het onderhoud en de verhuur op zich neemt. In 1990 komt er een einde aan het veelbewogen leven van Domi als de plaatselijke brandweer het gebouwtje mag gebruiken als oefenmateriaal. Domi gaat in vlammen op! Tot die tijd heeft Domi dus zijn naam waargemaakt: een onderdak voor velen.

Periode: 1947-1990
Verteld en gechreven door: Lenie Visser – Geers
Plaats: Middenmeer
Evt. foto’s: MM1_0111; foto Kroniek 72, blz. 41